week 8
Door: maud hendriks
03 Juli 2016 | Malawi, Chitseko
deze week had ik nog een week op de bevallingen. wat een ervaring die niemand meer van mij afpakt.
dinsdag lag de afdeling goed vol. we hadden 20 vrouwen plus kinderen op de afdeling. de dag was vrij rustig. Onze taak bestond uit wonden verzorgen, hechtingen verwijderen, katheter verwijderen en vitale functies meten en het monitoren van de baby's. er waren geen bevallingen geweest over de gehele dag. wel hebben we alle spullen die we vrijdag hadden gekocht uitgepakt en een plaatsje gegeven. wat waren ze ons dankbaar voor de spullen.
woensdag was ook weer een rustige dag, zelfs in de nacht waren er geen bevallingen geweest. in de ochtend mochten we bij de vrouwen die nog zwanger op de afdeling lagen voelen hoe het baby'tje in ligging lag, maar ook de harttonen luisteren en meten hoeveel weken ze nou zwanger was. Dit was echt super interessant en zo bijzonder om deze ervaring op te mogen doen. tussen de middag was ik uitgenodigd bij een verpleegkundige van de kinderafdeling om nsima te komen eten. Ze had dit klaargemaakt met geitenvlees en groenten. Dit moet je ook met je handen eten, dit is heel raar voor ons want dat is zo onnatuurlijk. maar het smaakte heel goed en ik zat al snel vol want het vult heel goed. Zo lief dat ze dit voor ons allemaal doen, ook was ik helemaal weg van haar kindje. smiddags was er nog steeds geen bevalling geweest wel hadden we een prematuurtje op de afdeling. Deze dronk heel slecht en ze kwamen er achter dat het waarschijnlijk al 22 dagen niet goed dronk of bijna niks dronk. het kwam niet in gewicht aan en deed het best slecht. het kindje begon ook steeds slechter te ademen, dus om het te ondersteunen kreeg het zuurstof. De verpleegkundige van de afdeling moest les gaan geven dus hij vroeg of hij ons even alleen kon laten op de afdeling. Het was vrij rustig dus wij zeiden dat dat wel moest gaan lukken. en natuurlijk je voelt het al aankomen... De stroom viel weer uit... maar dat betekent dus ook de zuurstof die uitgaat. het eerste wat wij deden was rennen naar het prematuurtje. ik zag al dat dit hem niet ging worden, het kindje had zuurstof nodig want het lag te happen en te vechten voor adem. op de kinderafdeling zit het zuurstof aangesloten op het solar systeem dus ellen is daar naar toe gegaan om te vragen of ze daar plek hadden voor ons kindje. ondertussen bleef ik maar bij het kindje om te zien of het nog ademde en of ik nog een pols voelde. het laatste wat ik wilden was dat ik hier een reanimatie moest starten op dit mini mensje. ik heb dit niet geleerd op school op kinderen, ondertussen heb ik het hier wel al zo vaak gezien dat ik zou weten wat ik moet doen, maar ik zou me hier niet verantwoordelijk voor willen voelen. maar gelukkig was er plek op de kinderafdeling dus ik heb het baby'tje opgetild en meegenomen naar de kinderafdeling om het daar aan de zuurstof te kunnen leggen. we konden het vrij snel aansluiten op het kindje en je zag gewoon dat het kindje hier na een half uur van opknapte. we zijn de hele tijd bij het kindje gebleven om de vitale functies maar in de gaten te houden, totdat de verpleegkundige het overnam. mijn hart zat echt in mijn keel, wat een opluchting toen het kindje weer rustig kon ademen en niet meer hoefden te vechten. ik duimden dat de stroom snel weer aan zou gaan en het kindje aan kon gaan sterken.
donderdag ochtend liep ik als eerst naar ons prematuurtje terug om te zien of het nog leefde. en dat deed het en het deed het goed ook! er was al vanaf maandagnacht geen bevalling meer geweest dus wij hoopten dat er vandaag toch echt een zou gaan komen. en ja hoor daar kwam een nieuwe opname aan. Een meisje van 18 jaar in haar eerste zwangerschap. De harttonen werden geluisterd en deze waren ontzettend hoog. dus het kindje moest snel geboren gaan worden, omdat het anders in gevaar kon komen. Maar de vrouw had nog niet voldoende ontsluiting dus er moest onmiddellijk een keizersnede komen. Tijdens de keizersnede ging het ook nog wat moeizaam, het kindje kregen ze niet goed ter wereld gebracht. uiteindelijk is het dan toch gelukt maar het kindje moest eerst goed uitgezogen worden voordat het dan toch begon te huilen. Hoe blij je wel weer niet bent met het krijsen van het kind. Het was een jongen van 3.1 kg. hierna volgden nog een bevalling. het betrof weer een meisje van 18 jaar in haar eerste zwangerschap. het was een heel ingewikkelde casus want het meisje was doodsbang. ook het het meisje daar boven op epilepsie. Hoe vreselijk moet dat wel niet zijn. het was geen optie voor het meisje om te bevallen via de natuurlijke weg want ze was zo bang dat dat gewoon niet ging lukken. Dus er werd een keizersnede ingepland. Daar aangekomen zei de anesthesist dat het ook niet ging lukken om haar een ruggenprik te geven als ze zo angstig is en bijna weg rent omdat hij haar hiermee kan verlammen. Dus op de ok tafel heeft het meisje uiteindelijk via de natuurlijke weg toch moeten bevallen. maar omdat het meisje zo bang was kon het niet goed persen. maar het hoofdje was wel al ingedaald dus het baby'tje zat eigenlijk gewoon vast. Dus de vacuümpomp moest erbij gehaald worden. het was een zware bevalling, het kindje had veel moeite met ter wereld komen. Toen het uiteindelijk geboren was huilden het niet. Dus we hebben de baby heel snel opgepakt en meegenomen naar de afdeling want er was geen uitzuigapparaat aanwezig op de ok. je hart zit weer in je keel want het is gewoon niet goed. Toen we halverwege waren begon het te huilen. zelfs de verpleegkundige van de afdeling slaakte een zucht van opluchting. uiteindelijk hebben we het kindje nog wel uitgezogen maar het is er goed vanaf gekomen. Het was een jongen van 3.4 kg
vrijdag ochtend kwamen we op de afdeling en toen lag er meteen een vrouw op de labour ward. het was een vrouw van 20 jaar oud en dit was haar tweede kind. Het kindje bleef in het geboortekanaal hangen en moeder kreeg het er niet verder uitgeperst dus de vacuümpomp moest er weer bijgehaald worden. De pomp kregen ze maar moeilijk op het hoofdje gezet en ook verloor de moeder veel bloed. uiteindelijk kregen ze het kindje toch ter wereld maar het had veel meconium ingeslikt. we hebben het eerst handmatig uitgezogen en hierna nog een keer met het uitzuigapparaat. en toen begon het kindje toch te huilen. wel had het nog veel moeite met ademen dus werd het aangesloten op de zuurstof. het was een jongen van 2.9 kg. in de middag lag er een vrouw op de labour waarvan in de ochtend de vliezen doorgeprikt waren. En we waren hier alle controles aan het doen en de ontsluiting aan het meten, toen ondertussen op het bed ernaast een nieuwe vrouw opgenomen werd. Ze waren deze vrouw aan het opnemen en alles aan het invullen en controleren. begon de vrouw opeens te persen en kwam het hoofdje dus al te voorschijn. Iedereen natuurlijk terug komen rennen om het kindje snel ter wereld te kunnen brengen. en daar sta je dan, oke dat was snel. voordat je het besefte was het kind eral. het was een meisje van 3 kg. maar ondertussen hadden ze besloten om de vrouw van het andere bed me ok voor keizersnede te sturen. De vliezen waren in de ochten doorgeprikt en ze had nog steeds geen volledige ontsluiting. Dus het kindje moest gewoon geboren gaan worden. Dus we konden meteen Door naar de ok. De midwife zei tegen ons gaan jullie mee, dan kunnen jullie de zorg tijdens de bevalling voor het kind doen. Dus konden ellen en ik als enigste verpleegkundige mee naar de ok. Want de rest bleef op de afdeling. oke dat was wel even spannend want nu kwam het op ons terecht. Het kindje bleek in stuitligging in de baarmoeder te liggen, het kwam iets moeilijk ter wereld en het hoofdje kregen ze ook moeilijk ter wereld. en toen konden wij de zorg voor het kindje op ons nemen. het kindje huilden niet en wij zagen dat het kindje veel bloed in het mondje had. Dus we hebben het uitgezogen en ondertussen meteen afgedroogd waarnaar het dan toch begon te huilen. we hebben het kindje en de placenta mee naar de afdeling genomen. we hebben de navelstreng afgeklemd en het kindje gewogen om het vervolgens in doeken te mogen wikkelen en als een pakketje te mogen inpakken (zo schattig!). we hebben de placenta gecontroleerd en dit doorgegeven op de ok. het was een jongen van 3.2 kg. van elke bevalling die ik heb gezien heb ik van het kindje een foto gemaakt, dus zo ook van deze. De familie die er bij stond vond dit oké, ze was er zelfs zo trots op dat ze de foto mee naar buiten heeft genomen en de andere moeders de foto heeft laten zien. Ook wilden ze ons even met het kindje rond laten sjouwen en iedere keer als we haar dan zagen zwaaiden ze en lachten ze van oor tot oor.
vrijdag zijn er ook nog twee van ons naar blantyre gegaan om de rest van de donaties te gaan kopen voor het ziekenhuis.
in totaal heb ik 11 bevallingen gezien. wauw wat een ervaring die niemand meer van me afpakt. in Nederland zou ik deze kans nooit mogen krijgen, wat heb ik hier veel mogen leren.
volgende week is alweer de laatste week, dus ook de keuze week. Ik ga terug naar de kinderafdeling, hier ligt mijn hart toch echt het meest en vind het hier zo ontzettend leuk ondanks alles wat ik daar al gezien heb. Deze 9 weken zijn veelste snel gegaan. Ik wil hier nog helemaal niet weg en wil al helemaal nog niet naar huis. is het geen mogelijkheid om volgend jaar hier weer stage te kunnen lopen hans??
liefs vanuit het super warme Afrika!
dinsdag lag de afdeling goed vol. we hadden 20 vrouwen plus kinderen op de afdeling. de dag was vrij rustig. Onze taak bestond uit wonden verzorgen, hechtingen verwijderen, katheter verwijderen en vitale functies meten en het monitoren van de baby's. er waren geen bevallingen geweest over de gehele dag. wel hebben we alle spullen die we vrijdag hadden gekocht uitgepakt en een plaatsje gegeven. wat waren ze ons dankbaar voor de spullen.
woensdag was ook weer een rustige dag, zelfs in de nacht waren er geen bevallingen geweest. in de ochtend mochten we bij de vrouwen die nog zwanger op de afdeling lagen voelen hoe het baby'tje in ligging lag, maar ook de harttonen luisteren en meten hoeveel weken ze nou zwanger was. Dit was echt super interessant en zo bijzonder om deze ervaring op te mogen doen. tussen de middag was ik uitgenodigd bij een verpleegkundige van de kinderafdeling om nsima te komen eten. Ze had dit klaargemaakt met geitenvlees en groenten. Dit moet je ook met je handen eten, dit is heel raar voor ons want dat is zo onnatuurlijk. maar het smaakte heel goed en ik zat al snel vol want het vult heel goed. Zo lief dat ze dit voor ons allemaal doen, ook was ik helemaal weg van haar kindje. smiddags was er nog steeds geen bevalling geweest wel hadden we een prematuurtje op de afdeling. Deze dronk heel slecht en ze kwamen er achter dat het waarschijnlijk al 22 dagen niet goed dronk of bijna niks dronk. het kwam niet in gewicht aan en deed het best slecht. het kindje begon ook steeds slechter te ademen, dus om het te ondersteunen kreeg het zuurstof. De verpleegkundige van de afdeling moest les gaan geven dus hij vroeg of hij ons even alleen kon laten op de afdeling. Het was vrij rustig dus wij zeiden dat dat wel moest gaan lukken. en natuurlijk je voelt het al aankomen... De stroom viel weer uit... maar dat betekent dus ook de zuurstof die uitgaat. het eerste wat wij deden was rennen naar het prematuurtje. ik zag al dat dit hem niet ging worden, het kindje had zuurstof nodig want het lag te happen en te vechten voor adem. op de kinderafdeling zit het zuurstof aangesloten op het solar systeem dus ellen is daar naar toe gegaan om te vragen of ze daar plek hadden voor ons kindje. ondertussen bleef ik maar bij het kindje om te zien of het nog ademde en of ik nog een pols voelde. het laatste wat ik wilden was dat ik hier een reanimatie moest starten op dit mini mensje. ik heb dit niet geleerd op school op kinderen, ondertussen heb ik het hier wel al zo vaak gezien dat ik zou weten wat ik moet doen, maar ik zou me hier niet verantwoordelijk voor willen voelen. maar gelukkig was er plek op de kinderafdeling dus ik heb het baby'tje opgetild en meegenomen naar de kinderafdeling om het daar aan de zuurstof te kunnen leggen. we konden het vrij snel aansluiten op het kindje en je zag gewoon dat het kindje hier na een half uur van opknapte. we zijn de hele tijd bij het kindje gebleven om de vitale functies maar in de gaten te houden, totdat de verpleegkundige het overnam. mijn hart zat echt in mijn keel, wat een opluchting toen het kindje weer rustig kon ademen en niet meer hoefden te vechten. ik duimden dat de stroom snel weer aan zou gaan en het kindje aan kon gaan sterken.
donderdag ochtend liep ik als eerst naar ons prematuurtje terug om te zien of het nog leefde. en dat deed het en het deed het goed ook! er was al vanaf maandagnacht geen bevalling meer geweest dus wij hoopten dat er vandaag toch echt een zou gaan komen. en ja hoor daar kwam een nieuwe opname aan. Een meisje van 18 jaar in haar eerste zwangerschap. De harttonen werden geluisterd en deze waren ontzettend hoog. dus het kindje moest snel geboren gaan worden, omdat het anders in gevaar kon komen. Maar de vrouw had nog niet voldoende ontsluiting dus er moest onmiddellijk een keizersnede komen. Tijdens de keizersnede ging het ook nog wat moeizaam, het kindje kregen ze niet goed ter wereld gebracht. uiteindelijk is het dan toch gelukt maar het kindje moest eerst goed uitgezogen worden voordat het dan toch begon te huilen. Hoe blij je wel weer niet bent met het krijsen van het kind. Het was een jongen van 3.1 kg. hierna volgden nog een bevalling. het betrof weer een meisje van 18 jaar in haar eerste zwangerschap. het was een heel ingewikkelde casus want het meisje was doodsbang. ook het het meisje daar boven op epilepsie. Hoe vreselijk moet dat wel niet zijn. het was geen optie voor het meisje om te bevallen via de natuurlijke weg want ze was zo bang dat dat gewoon niet ging lukken. Dus er werd een keizersnede ingepland. Daar aangekomen zei de anesthesist dat het ook niet ging lukken om haar een ruggenprik te geven als ze zo angstig is en bijna weg rent omdat hij haar hiermee kan verlammen. Dus op de ok tafel heeft het meisje uiteindelijk via de natuurlijke weg toch moeten bevallen. maar omdat het meisje zo bang was kon het niet goed persen. maar het hoofdje was wel al ingedaald dus het baby'tje zat eigenlijk gewoon vast. Dus de vacuümpomp moest erbij gehaald worden. het was een zware bevalling, het kindje had veel moeite met ter wereld komen. Toen het uiteindelijk geboren was huilden het niet. Dus we hebben de baby heel snel opgepakt en meegenomen naar de afdeling want er was geen uitzuigapparaat aanwezig op de ok. je hart zit weer in je keel want het is gewoon niet goed. Toen we halverwege waren begon het te huilen. zelfs de verpleegkundige van de afdeling slaakte een zucht van opluchting. uiteindelijk hebben we het kindje nog wel uitgezogen maar het is er goed vanaf gekomen. Het was een jongen van 3.4 kg
vrijdag ochtend kwamen we op de afdeling en toen lag er meteen een vrouw op de labour ward. het was een vrouw van 20 jaar oud en dit was haar tweede kind. Het kindje bleef in het geboortekanaal hangen en moeder kreeg het er niet verder uitgeperst dus de vacuümpomp moest er weer bijgehaald worden. De pomp kregen ze maar moeilijk op het hoofdje gezet en ook verloor de moeder veel bloed. uiteindelijk kregen ze het kindje toch ter wereld maar het had veel meconium ingeslikt. we hebben het eerst handmatig uitgezogen en hierna nog een keer met het uitzuigapparaat. en toen begon het kindje toch te huilen. wel had het nog veel moeite met ademen dus werd het aangesloten op de zuurstof. het was een jongen van 2.9 kg. in de middag lag er een vrouw op de labour waarvan in de ochtend de vliezen doorgeprikt waren. En we waren hier alle controles aan het doen en de ontsluiting aan het meten, toen ondertussen op het bed ernaast een nieuwe vrouw opgenomen werd. Ze waren deze vrouw aan het opnemen en alles aan het invullen en controleren. begon de vrouw opeens te persen en kwam het hoofdje dus al te voorschijn. Iedereen natuurlijk terug komen rennen om het kindje snel ter wereld te kunnen brengen. en daar sta je dan, oke dat was snel. voordat je het besefte was het kind eral. het was een meisje van 3 kg. maar ondertussen hadden ze besloten om de vrouw van het andere bed me ok voor keizersnede te sturen. De vliezen waren in de ochten doorgeprikt en ze had nog steeds geen volledige ontsluiting. Dus het kindje moest gewoon geboren gaan worden. Dus we konden meteen Door naar de ok. De midwife zei tegen ons gaan jullie mee, dan kunnen jullie de zorg tijdens de bevalling voor het kind doen. Dus konden ellen en ik als enigste verpleegkundige mee naar de ok. Want de rest bleef op de afdeling. oke dat was wel even spannend want nu kwam het op ons terecht. Het kindje bleek in stuitligging in de baarmoeder te liggen, het kwam iets moeilijk ter wereld en het hoofdje kregen ze ook moeilijk ter wereld. en toen konden wij de zorg voor het kindje op ons nemen. het kindje huilden niet en wij zagen dat het kindje veel bloed in het mondje had. Dus we hebben het uitgezogen en ondertussen meteen afgedroogd waarnaar het dan toch begon te huilen. we hebben het kindje en de placenta mee naar de afdeling genomen. we hebben de navelstreng afgeklemd en het kindje gewogen om het vervolgens in doeken te mogen wikkelen en als een pakketje te mogen inpakken (zo schattig!). we hebben de placenta gecontroleerd en dit doorgegeven op de ok. het was een jongen van 3.2 kg. van elke bevalling die ik heb gezien heb ik van het kindje een foto gemaakt, dus zo ook van deze. De familie die er bij stond vond dit oké, ze was er zelfs zo trots op dat ze de foto mee naar buiten heeft genomen en de andere moeders de foto heeft laten zien. Ook wilden ze ons even met het kindje rond laten sjouwen en iedere keer als we haar dan zagen zwaaiden ze en lachten ze van oor tot oor.
vrijdag zijn er ook nog twee van ons naar blantyre gegaan om de rest van de donaties te gaan kopen voor het ziekenhuis.
in totaal heb ik 11 bevallingen gezien. wauw wat een ervaring die niemand meer van me afpakt. in Nederland zou ik deze kans nooit mogen krijgen, wat heb ik hier veel mogen leren.
volgende week is alweer de laatste week, dus ook de keuze week. Ik ga terug naar de kinderafdeling, hier ligt mijn hart toch echt het meest en vind het hier zo ontzettend leuk ondanks alles wat ik daar al gezien heb. Deze 9 weken zijn veelste snel gegaan. Ik wil hier nog helemaal niet weg en wil al helemaal nog niet naar huis. is het geen mogelijkheid om volgend jaar hier weer stage te kunnen lopen hans??
liefs vanuit het super warme Afrika!
-
05 Juli 2016 - 13:14
Elly Dinnissen:
He Maud wat heb je weer veel meegemaakt. Je gaat alweer de laatste week in van je stage, t gaat toch supersnel ook voor ons mede doordat jij ons op de hoogte brengt van wat jij meemaakt. Fijn dat je t zo goed naar de zin hebt en daar terug zou willen. Maar wij vinden t ook weer fijn om je te zien.
Nog veel succes en plezier.
Dikke knuffel xx Elly -
06 Juli 2016 - 17:59
Thea Maas:
Hoi Maud,
Je hebt weer veel meegemaakt en ervaringen opgedaan.
En wat heb je het toch naar je zin daar. En alweer de laatste stageweek.
Wat gaat het toch snel.
Dan nog nagenieten en vakantie vieren, samen met Roy.
En dan zien we jou graag weer terug in Vianen!
Veel succes en geniet nog van alles daar.
Lieve groetjes van ome Jan en tante Thea.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley